Door mijn ervaringen in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking heb ik al jong mogen leren dat ziekte en dood niet vanzelf sprekend zijn. Je zal wel denken dat ik een taalfout heb gemaakt door vanzelf sprekend niet aan elkaar te schrijven. Maar ik ervaar dagelijks in mijn contact met zorgvragers, hun naasten en zorgprofessionals dat het praten over ziekte en dood niet vanzelfsprekend is.
Volgens mij komt dit omdat de bewustwording, rondom beide thema’s, nog wakker gemaakt mag worden. Alertheid op gedrag, symptomen bij de zorgvrager zijn dan essentieel voor de professional. Maar waar moet je dan op letten? Hoe doe je dit dan met elkaar? Hoe praat je erover met de zorgvrager hun naasten en onderling als zorgverleners met verschillende disciplines? Dit zijn vragen waar ik zelf mee worstel. Immers ieder mens is uniek. Ieder heeft zijn eigen weg te gaan als je ziek bent en niet meer beter wordt. Om mijzelf als verpleegkundige verstandelijke beperking te bekwamen in het kunnen delen van goede zorgverlening heb ik de opleiding tot leraar verpleegkunde gevolgd (hoe deel je kennis op een constructieve manier). Daarna Ethiek in de zorgsector (om woorden te vinden voor ethische dillema’s en de juiste attitude bij begeleiding van mensen met een verstandelijke beperking, als ze niet meer beter worden). Daarna heb ik de post-hbo opleiding palliatieve zorg gedaan. Daar leerde ik dat pijn een hoge symptoomlast kent in de laatste fase van iemands leven. Als laatste heb ik de post-hbo opleiding pijnconsulent afgerond. Dat maakt voor mij de cirkel rond om mijn kennis en ervaringen te delen met de zorgvrager, naasten en professionals die in de praktijk betrokken zijn rondom een zorgvrager die niet meer beter wordt.
